ای دل به راه عشق غم هست ونیست،نیست
هستی ونیستی به بر عاشقان یکیست
امشب ز باده آتش،دل باد می زنم
دیوانه می شوم به خدا داد می زنم
ای اوستاد و رهبر مستان هوشیار
بر خیز می خوریم علی رغم روزگار
با هم نوای عشق وجنون ساز می کنیم
می میخوریم ومشت فلک باز می کنیم
آنقدر در میان قفس داد می زنیم
کاتش به آشیانه صیاد می زنیم

*****************************************************

مرغان بساتین را منقار بریدند ................اوراق ریاحین را طومار دریدند
گاوان شکمخواره به گلزار چریدند.............گرگان زپی یوسف،بسیار دویدند
تا عاقبت او را سوی بازار کشیدند............یاران بفروختندش واغیار خریدند

**************** آوخ ز فروشنده ،دریغا زخریدار!*******************

در چین وختن ولوله از هیبت ما بود .........در مصر عدن غلغله از شوکت مابود
در اندلس وروم عیان قدرت ما بود..........غرناطه واشبیله در طاعت ما بود

***********************************************
امروز گرفتار غم ومحنت و رنجیم .......در داو فره باخته اندر شش وپنجیم
با ناله و افسوس در این دیر سپنجیم.....چون زلف عروسان همه در چین وشکنجیم
هم سوخته کاشانه وهم باخته گنجیم.....ماییم که در سوگ و طرب قافیه سنجیم

********************جغدیم به ویرانه،هزاریم به گلزار*****************

افسوس که این مزرعه را آب گرفته ................دهقان مصیبت زده را خواب گرفته
خون دل ما رنگ می ناب گرفته ...................وز سوزش تب پیکرمان تاب گرفته
رخسار هنر گونه مهتاب گرفته ..................چشمان خرد پرده ز خناب گرفته

*************سالم ،شده بی مایه و صحت شده بیمار******************

بی شک همه ما روستایمان را دوست داریم و انتخابات شورا تأثیرگذارترین تصمیم گیری
برای آینده است ، به همین جهت تحرکات قبل و بعد آن را با توجه به اهمیت موضوع پیگیری میکنیم.
هرچند دیدگاهها متفاوت است اما هدف یکی بوده و آنهم سربلندی زادگاه عزیزمان است ولی نوع نگرش موجب تنش ها و یا به قول آقای صمیمی تلاطم های اخیر شده ،از جمله.......
1-برخی معتقدند فقط عزیزان ساکن میتوانند در باره سرنوشت روستا تصمیم گیری کنند.
2-عده ای کلیه فسخودی ها را در تصمیم گیری محق میدانند.
3-وگروهی هم شاید بخواهند تمامی هموطنان عزیزمان را جهت تصمیم گیری درباره ی روستایی از میهنشان شریک بدانند.
همه عقاید محترم است ولی جهت کم کردن اختلاف سلیقه ، به اعتقاد بنده (یکی از هزاران) با مراجعه به قانون و محترم شمردن نظر ساکنین که بیشترین تاثیر را در زندگی آنها مشاهده میکنیم، به حقوق همه احترام بگزاریم.
باشد که با آرامش بدنبال راهی برای برون رفت از این مسئله باشیم تا به وحدت مان آسیبی نرسد.
ارادتمند همه.....

درود بر سینوهه ، پزشک مخصوص سایت (حسن آقا)

شما که از خواص گیاهان و میوه ها وطب سنتی آگاه هستی ،داروی تجویز کن

که زبانم کند و کوتاه شود که خود نیز در عذابم . می ترسم آخر از " ویجه "

کنونی یعنی سایت ویجه اخراجم کنند .لازم بذکر است آریایها برای جاها

ومکانهای خاص شان از واژه "ویجه " استفاده می کرده اند .مثل چم ویجه ،

بر ویجه و....ویا دارویی برای همسایتیها تجویز تا زبانشان باز شود بلکه تقصیر

من کمتر در نظرشان آید .

راستی می دونستی فردوسی سایت رفته مسافرت و به هیچ کس هم

نگفته حتی به حمید آقا . یه عده میگن راکت پینگ پنگ عباس آقا شکسته

ولی عده ای هم براین باورند که خودش اونو کنار انداخته که نو بمونه برای

آیندگان که اون رو جزوء عتیقه بزنن تو ویترین ،حالش رو ببرند .

آقای حسینی هم که رفته تو تیم مصلحت و به خانم وپسرش گفته از خط

قرمز عبور نکنند .که البته خانمش گاهی ندای مصلحت سوزی سر می دهد .

آقای سعیدی بزرگ هم فقط در حد معنی لغات قدیمی و به خانواده نیز

همین توصیه را دارد .که البته محمد آقا طبق اصول سایت باید بی طرف باشد .

آقا رضا امینی هم طبق معمول چرچیل وار عمل می کند و به مناسبتی

حرفش را در قالب شعر بیان می کند .

حسین مرادی هم فقط قربون ودور پهر عامو میره .

محسن هم که گاهی ندای آهای بردند سر میده وکسی به دادش نمیرسه.

آقای حسین امینی هم میگه اول از قفس خویش رها بشیم و بعد فکری به

حال سخود کنیم .

من وتو هم در بسته را داریم می کوبیم تا یه روزی خسته بشیم و سر جامون

بشینیم یا از" ویجه "بندازنمون بیرون که آخری احتمالش بیشتره .

درود بر حسین آقا فرزند پاک آریا و کورش آن تاریخدان بزرگ، جغرافیا شناس بنام و سخنور دانا
من نیم ساعته موندم چه جوابی به اون جمله اولتون بدم که شایسته شما باشه ولی هرچه بیشتر فکر کردم کمتر یافتم
در مورد دارو باید بگم که بعضی از ناخوشیها رو نمیشه با دارو درست کرد و باید به شیوه روانشناسی و مشاوره مشکل رو حل کرد
مشکلی هم که من و شما داریم اصلا قابل درمان نیست( قابل توجه مهندس امینی) فقط برای کمتر شدن عوارضش باید اینترنتمون قطع باشه
یک مطلب هم در ادامه فرمایشات شما گذاشته بودم تو این قسمت که متاسفانه از بین رفته و قابل بازیافت هم نیست

بیش از اینها ، آه ، آری
بیش از اینها می توان خاموش ماند
می توان ساعات طولانی
با نگاهی چون نگاه مردگان ثابت
خیره شد در دود یک سیگار
خیره شد در شکل یک فنجان
در گلی بیرنگ بر قالی
در خطی موهوم بر دیوار
می توان با پنجه های خشک
پرده را یکسو کشید و دید
در میان کوچه باران تند می بارد
کودکی با بادبادکهای رنگینش
ایستاده زیر یک طاقی
گاری فرسوده ای میدان خالی را
با شتابی پر هیاهو ترک میگوید
می توان بر جای باقی ماند
در کنار پرده ‚ اما کور ‚ اما کر
می توان فریاد زد
با صدایی سخت کاذب سخت بیگانه
دوست می دارم
می توان در بازوان چیره ی یک مرد
ماده ای زیبا و سالم بود
با تنی چون سفره ی چرمین
با دو پستان درشت سخت
می توان دربستر یک مست ‚ یک دیوانه ‚ یک ولگرد
عصمت یک عشق را آلود
می توان با زیرکی تحقیر کرد
هر معمای شگفتی را
می توان تنها به حل جدولی پرداخت
می توان تنها به کشف پاسخی بیهوده دل خوش ساخت
پاسخی بیهوده آری پنج یا شش حرف
می توان یک عمر زانو زد
با سری افکنده در پای ضریحی سرد
می توان در گور مجهولی خدا را دید
می توان با سکه ای نا چیز ایمان یافت
می توان در حجره های مسجدی پوسید
چون زیارتنامه خوانی پیر
می توان چون صفر در تفریق و در جمع و ضرب
حاصلی پیوسته یکسان داشت
می توان چشم ترا در پیله قهرش
دکمه بیرنگ کفش کهنه ای پنداشت
می توان چون آب در گودال خود خشکید
می توان زیبایی یک لحظه را با شرم
مثل یک عکس سیاه مضحک فوری
در ته صندوق مخفی کرد
می توان در قاب خالی مانده یک روز
نقش یک محکوم یا مغلوب یا مصلوب را آویخت
می توان با صورتک ها رخنه دیوار را پوشاند
می توان با نقشهایی پوچ تر آمیخت
می توان همچون عروسک های کوکی بود
با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید
می توان در جعبه ای ماهوت
با تنی انباشته از کاه
سالها در لابلای تور و پولک خفت
می توان با هر فشار هرزه ی دستی
بی سبب فریاد کرد و گفت
آه من بسیار خوشبختم

******************************************************

دخترک خنده کنان گفت که چیست
راز این حلقه ی زر
راز این حلقه که انگشت مرا
این چنین تنگ گرفته است به بر

راز این حلقه که در چهره ی او
این همه تابش و رخشندگی است
مرد حیران شد و گفت :
حلقه ی خوشبختی است ، حلقه زندگی است

همه گفتند : مبارک باشد
دخترک گفت : دریغا که مرا
باز در معنی آن شک باشد
سال ها رفت و شبی

زنی افسرده نظر کرد بر آن حلقه ی زر
دید در نقش فروزنده ی او
روزهایی که به امید وفای شوهر
به هدر رفته ، هدر

زن پریشان شد و نالید که وای
وای ، این حلقه که در چهره ی او
باز هم تابش و رخشندگی است
حلقه ی بردگی و بندگی است

******************************************************

من به مردي وفا نمودم و او

پشت پا زد به عشق و اميدم

هر چه دادم به او حلالش باد

غير از آن دل كه مفت بخشيدم



دل من كودكي سبك سر بود

خود ندانم چگونه رامش كرد

او كه مي گفت دوستت دارم

پس چرا زهر غم به جامش كرد؟



اگر از شهد آتشين لب من

جرعه اي نوش كرد و شد سرمست

حسرتم نيست زآنكه اين لب را

بوسه هاي نداده بسيار است



باز هم در نگاه خاموشم

قصه هاي نگفته اي دارم

باز هم چون به تن كنم جامه

فتنه هاي نهفته اي دارم



باز هم مي توان به گيسويم

چنگي از روي عشق ومستي زد

باز هم مي توان در آغوشم

پشت پا بر جهان هستي زد



باز هم مي دود به دنبالم

ديدگاني پر از اميد و نياز

باز هم با هزار خواهش گنگ

مي دهندم بسوي خويش آواز



باز هم دارم آنچه را كه شبي

ريختم چون شراب در كامش

دارم آن سينه را كه او مي گفت

تكيه گاهيست بهر آلامش



زانچه دادم به او مرا غم نيست

حسرت و اضطراب و ماتم نيست

غير از آن دل كه پر نشد جايش

به خدا چيز ديگرم كم نيست



كو دلم كو دلي كه برد و نداد

غارتم كرده، داد مي خواهم

دل خونين مرا چكار آيد

دلي آزاد و شاد مي خواهم



دگرم آرزوي عشقي نيست

بي دلان را چه آرزو باشد

دل اگر بود باز مي ناليد

كه هنوزم نظر به او باشد



او كه از من بريد و تركم كرد

پس چرا پس نداد آن دل را

واي بر من كه مفت بخشيدم

دل آشفته حال غافل را

*******************************************************

حضرت حافظ

به می عمارت دل کن که این جهان خراب
بر آن سرشت که از خاک ما بسازد خشت

وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد
چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت

مکن به نامه سیاهی ملامت من مست
که؟ آگه است که تقدیر بر سرش چه نوشت ؟!

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

همه کس طالب یارند چه هشیار چه مست
همه جا خانه ی عشق است چه مسجد چه کنشت

ناامیدم مکن از سابقه ی لطف ازل
تو پس پرده چه دانی که ، که خوب است و که زشت ؟!

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت

گل بخندید که از راست نرجیم ولی
هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت !

از پای فتادیم چو آمد غم هجران
در درد بماندیم چو از دست دوا رفت

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافت
عمری است که عمرم همه در کار دعا رفت

احرام چه بندیم چو آن قبله نه اینجاست
در سعی چه کوشیم چو از مروه صفا رفت ؟!

عشق بازی را تحمل باید ای دل پای دار
گر ملالی بود ، بود و گر خطایی رفت ، رفت

مزن ز چون و چرا دم که بنده ی مقبل
قبول کرد به جان هر سخن که جانان گفت

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
باز آید و برهاندم از بند ملامت

امروز که در دست توأم مرحمتی کن
فردا که شدم خاک چه سود اشک ندامت ؟

*******************************************************
سهراب سپهری

شب آرامی بود
می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟
مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید، هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا
لب پاشویه نشست
پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد
شعر زیبایی خواند، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین
با خودم می گفتم
زندگی، راز بزرگی است که در ما جاری ست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاری ست
زندگی، آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟
هیچ!!!
زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با، امید است
زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک
به جا می ماند
زندگی ، سبزترین آیه، در اندیشه برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
زندگی، فهم نفهمیدن هاست
زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش بر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست
زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر، که مرا گرم نمود
نان خواهر، که به ماهی ها داد
زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت
زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست
من دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم

********************************************************

ناصر خسرو

ای خردمند نگه کن که جهان برگذر است

چشم بیناست همانا اگرت گوش کر است

نه همی بینی کاین چرخ کبود از بر ما

بسی از مرغ سبک پرتر و پرّنده‌تر است؟

چون نبینی که یکی زاغ و یکی باز سپید

اندر این گنبد گردنده پس یکدگر است؟

چون به مردم شود این عالم آباد خراب

چون ندانی که دل عالم جسم بشر است؟

از که پرسی بجز از دل تو بد و نیک جسد

چون همی دانی کو معدن علم و فکر است؟

از که پرسند جز از مردم نیک و بد دهر

چون بر این قافلگی مردم سالار و سر است؟

ای خردمند اگر مستان آگاه نیند

تو از این جای حذر گیر که جای حذر است

به خرد خویشتن از آتش و اغلال بخر

تو خرد ورز وگر بیشتر از خلق خر است

مرد دانسته به جان علم و خرد را بخرد

گر چه این خر رمه از علم و خرد بی خبر است

به خرد گوهر گردد که جهان چون دریاست

به خرد میوه شود خوش که جهان چون شجر است

نشود غره به بسیاری جهال جهان

که بسی سنگ به دریا در بیش از گهر است

گر همی نادان را حشمت بیند سوی شاه

سوی یزدان دانا محتشم و با خطر است

هر دو برگ و بر بر اصل درختند ولیک

بر سزای بشر و برگ سزای بقر است

جز خردمند مدان عالم را تخم و بری

همه خار و خس دان هر چه بجز تخم و بر است

بید مانند ترنج است ز دیدار به برگ

نیست در برگ سخن بلکه سخن در ثمر است

نبود مردم جز عاقل و، بی‌دانش مرد

نبود مردم، هرچند که مردم صور است

آن بصیر است که حق بصر اندر دل اوست

نه بصیر است کسی کش به سر اندر بصر است

نپرد بر فلک و بر سر دریا نرود

جز که هشیار کسی کز خردش پاو پر است

گر تو از هوش و خرد یافته‌ای پا و پری

پس خبر گوی مر از آنچه برون زین اکر است

گرد این گنبد گردنده چه چیز است محیط

نرم چون باد و یا سخت چو خاک و حجر است

اگر آن سخت بود سوده شود چرخ برو

پس دلیل است که آن چیز ازو نرم‌تر است

پس چو نرم است جسد باشد و آنچ او جسد است

بی نهایت نبود کاین سخنی مشتهر است

پس چه گوئی که از آن نرم جسد برتر چیست؟

نیک بنگر که نه این کار کسی بدنگر است

چرخ را زیر و زبر نیست سوی اهل خرد

آنچ ازو زیر تو آمد دگری را زبر است

ور چنین است چه گوئی که خدا از بر ماست؟

سخنت سوی خردمند محال و هدر است

وانچه او را زبر و زیر بود جسم بود

نتوان گفت که خالق را زیر و زبر است

گشتن حال و سخن گفتن باواز و حروف

زبر و زیر همه جمله به زیر قمر است

نظر تیره در این راه نداند سرخویش

ور چه رهبر به سوی عالم عقلی نظر است

زین سخن مگذر و این کار به خواری مگذار

گر خرد را به دل و جان تو بر، ره گذر است

و گرت رغبت باشد که در آئی زین در

بشنو از من سخنی کاین سخنی مختصر است

سوی آن باید رفتنت که از امر خدای

بر خزینهٔ خرد و علم خداوند در است

آنکه زی دانا دریای خرد خاطر اوست

اوست دریا و دگر یکسره عالم شمر است

آنکه زی اهل خرد دوستی عترت او،

با کریمی‌ی نسبش، تا به قیامت اثر است

گر بترسی همی از آتش دوزخ بگریز

سوی پیمانش، که پیمانش از آتش سپر است

هنر و فضل و خرد در سیر اوست همه

همچو او کیست که فضل و هنر او را سیر است؟

قیمتی گردی اگر فضل و هنر گیری ازو

قیمت مرد ندانی که به فضل و هنر است؟

هر خردمند بداند که بدین حال و صفت

باب علم نبی و باب شبیر و شبر است

وگرت رهبر باید به سوی سیرت او

زی ره و سیرت اویت پسرش راهبر است

روی یزدان جهاندار و خداوند زمان

که ز تایید خدائی به درش بر حشر است

رایت شاهان را صورت شیر است و پلنگ

بر سر رایت او سورت فتح و ظفر است

او به قصر اندر آسوده و از خالق خلق

نصر و تایید سوی حضرت او بر سفر است

ذوالفقار آنکه به دست پدرش بود کنون

به کف اوست ازیرا پسر آن پدر است

نرسد جز ز کفش خیر و سعادت به جهان

کف اوشاید بودن که جهان را جگراست

فخر بر عالم ارواح و بر ارواح کند

آنکه در عالم اجسام چنینش پسر است

ای خداوندی که‌ت نیست در آفاق نظیر

رحمت و فضل تو زی حجت تو منتظر است

گر چه کامش ز غم و حسرت خشک است زبانش

به مدیج پدر و جدت و مدح تو تر است

خار و سنگ درهٔ یمگان با طاعت تو

در دماغ و دهن بنده‌ت عود و شکر است

تو خداوند چو خورشید به عالم سمری

همچنین بندهٔ زارت به خراسان سمر است

سوی من نحس زمان هرگز ناظر نبود

تا خداوند زمان را به سوی من نظر است

امروز 21 شهریور، عباس مرادی ...............

سلام بچه ها .. چه خبر ..از شوراها چه خبر

تو سایت که اطلاع رسانی نمیکنن .خبری ازشون نیست جلساتشون مرتب

برگزار میشه ..راستی شما تو جلسات شورا شرکت میکنید ..

و ما.... خجالت زده و شرمسار ..هیچی عباس اقا ..شورا که هنوز تشکیل نشده ..

عباس مرادی ...
یعنی چی که شورا تشکیل نشده...
اقا شما خوابید ..شورا ها دوازدهم تشکیل شد .....الان دو هفتس مشغولن

و ما شرمسار تر....
نه اقا ما بیداریم ..شوخی هم نمیکنیم ..واقعا شورای سخود هنوز تشکیل نشده ..

عباس مرادی ...
چی میگید بچه ها ..یعنی چی ...قضیه چیه ...
بابا رایس جمهور 5تا کنفراس بین المللی برگذار کرده ...با اون هجم ...با اون گستردگی..اخه موضوع چیه ...کار شکن کیه ....

و ما ...سر افکنده و مغموم.................................................. بی پاسخ ..................حرفی نداریم برای گفتن ...........................

سکوت ...........................................................................
خفقان...........................................................................

و باز هم عباس مرادی ...این بار افسرده وغمگین ...............
مایوس ونا امید..................درون خود.............خیلی سرد...........

بابا مردم اینهمه زحمت کشیدن..با هزار امید وارزو رای دادن ...
اخه یعنی چه واقعا........یعنی چه ............یعنی چه......................

و ما .....همچنان سکوت

گزیده ای از سخنان شمس تبریزی

جهودی و ترسايی و مسلمانی رفيق بودند. در راه حلوايی يافتند. گفتند:
- بی‌گاه است. فردا بخوريم. و اين اندک است. آن کس خورد که خواب نيکوتر ديده باشد.
غرض آن بود که مسلمان را حلوا ندهند. مسلمان نيمه‌شب برخاست و جمله حلوا را بخورد.
بامداد عيسوی گفت: ديشب عيسی فرود آمد و مرا بر کشيد به آسمان!
جهود گفت: موسی مرا در تمام بهشت برد!
مسلمان گفت: محمد آمد و مرا گفت ای بيچاره! يکی را عيسی برد به آسمان چهارم و آن دگر را موسی به بهشت برد. تو محروم بيچاره برخيز و اين حلوا را بخور!
آنگه من برخاستم و حلوا را خوردم.
گفتند: والله خواب آن بود که تو ديدی! آن ما همه خيال بود و باطل!

صوفی‌يی گفت: شکم را سه قسم کنم. ثلثی نان، ثلثی آب، ثلثی نفس.
آن صوفی ديگر گفت: من شکم را پر نان کنم. آب لطيف است و جای خود باز کند.
ماند نفس. خواهد برآيد، خواهد برنيايد!

يکی مزينی (آرايشگري) را گفت: تارهای موی سپيد از محاسنم چين.
مزين نظری کرد. موی سپيد بسيار ديد. ريش ببريد به يک بار و به دست او داد.
گفت: تو بگزين که من کار دارم.
واعظی خلق ر ا تحريص می‌کرد بر زن خواستن و تزويج کردن و احاديث می‌گفت. و زنان را تحريص می‌کرد بر شوهر خواستن.
و آنکس را که زن دارد، تحريص می‌کرد بر ميانجی کردن و سعی نمودن در پيونديها و احاديث می‌گفت.
بسيار که گفت: يکی برخاست که: «الصوفی ابن‌الوقت (صوفی فرصت‌طلب است) من مرد غريبم. مرا زنی می‌بايد.»

واعظ رو به زنان کرد و گفت: ميان شما کسی هست که رغبت کند؟
گفتند که هست! گفت تا برخيزد و پيش‌تر آيد. زنی برخاست. پيشتر آمد.
گفت: رو باز کن تا تو را ببيند. که سنت اين است از رسول که پيش از نکاح يکبار ببينند.
زن روی باز کرد. واعظ گفت: ای جوان بنگر. گفت: نگريستم. گفت: شايسته هست؟ گفت: هست.
گفت: ای زن! چه داری از دنيا؟ گفت: خرکی دارم. سقايی کند. و گاهی گندم به آسيا برد و هيزم کشد. اجرت آن را به من دهند.

واعظ گفت: ديگری هست؟ گفتند: هست. همچنين پيش آمد و روی نمود. جوان گفت: پسنديده است. واعظ گفت: چه دارد؟ کسی گفت: گاوی دارد. گاهی آب کشد، گاهی زمين شکافد، گاهی گردون کشد. اجرت به او رسد.
واعظ گفت: ديگری هست؟ گفتند: هست. گفت: جهاز چه دارد؟ گفتند باغی دارد.

واعظ روی به جوان کرد و گفت: اکنون تو را اختيار است. از اين هر سه، آنکه موافق‌تر است، قبول کن.
آن جوان بن گوش خاريدن گرفت! واعظ گفت: زود بگو. کدام می‌خواهی؟
جوان گفت: خواهم که بر خر نشينم و گاو پيش کنم و به سوی باغ روم.

گفت: آری. ولی چنان نازنين نيستی که تو را هر سه مسلم شود.

وزير گفت: هزار دينار بستان، و اين حرکت که شنيدی باز مگوی!
هزار دينار بستد و گفت: ای مردم. بدانيد اين باد که وزير رها کرد، من رها کردم!

دو عارف، با هم مفاخرت می‌کردند در اسرار معرفت(مقام خودشان را به رخ هم می‌کشيدند)
آن يکی می‌گفت که: آن شخص که بر خر نشسته است، می‌آيد به نزد من. آن خدا است!
آن دگر می‌گويد: نزد من، خر او خدا است!!!

گفت: فرق چيست ميان جزو و جزيی و ميان کل و کلي؟
گفت: آری!!!
گفت: فرق چيست؟ آری کدام است؟
خنديد و گفت: خوش است!

آن يک، يکی را پرسيد که فلان مرد اهل است؟
گفت: پدرش اهل بود. فاضل بود.
گفت: من از پدرش نمی‌پرسم. از وی می‌پرسم.
گفت: پدرش سخت اهل دل بود!!
گفت: می‌شنوی چه می‌گويم؟
گفت: تو نمی‌شنوی! من می‌شنوم. کر نيستم. می‌دانم چه می‌پرسی.

برگرفته از
webmastermowlana.org

داستان مرد خوشبخت-لئو تولستوی

پادشاهی پس از اينكه بیمار شد گفت:
«نصف قلمرو پادشاهی ام را به کسی می دهم که بتواند مرا معالجه کند».
تمام آدم های دانا دور هم جمع شدند
تا ببیند چطور می شود شاه را معالجه کرد،
اما هیچ یک نتوانستند.
تنها یکی از مردان دانا گفت :
که فکر می کند می تواند شاه را معالجه کند..
اگر یک آدم خوشبخت را پیدا کنید،
پیراهنش را بردارید
و تن شاه کنید،
شاه معالجه می شود.
شاه پیک هایش را برای پیدا کردن یک آدم خوشبخت فرستاد.
آن ها در سرتاسر مملکت سفر کردند
ولی نتوانستند آدم خوشبختی پیدا کنند.
حتی یک نفر پیدا نشد که کاملا راضی باشد.
آن که ثروت داشت، بیمار بود.
آن که سالم بود در فقر دست و پا می زد،
یا اگر سالم و ثروتمند بود زن و زندگی بدی داشت.
یا اگر فرزندی داشت، فرزندانش بد بودند.
خلاصه هر آدمی چیزی داشت که از آن گله و شکایت کند.
آخرهای یک شب،
پسر شاه از کنار کلبه ای محقر و فقیرانه رد می شد
که شنید یک نفر دارد چیزهایی می گوید.
« شکر خدا که کارم را تمام کرده ام.
سیر و پر غذا خورده ام
و می توانم دراز بکشم
و بخوابم!
چه چیز دیگری می توانم بخواهم؟»
پسر شاه خوشحال شد
و دستور داد که پیراهن مرد را بگیرند
و پیش شاه بیاورند
و به مرد هم هر چقدر بخواهد بدهند.
پیک ها برای بیرون آوردن پیراهن مرد توی کلبه رفتند،
اما مرد خوشبخت آن قدر فقیر بود که پیراهن نداشت!

قصه ای در شب
چون نگهبانی که در کف مشعلی دارد.. می خرامد شب میان شهر خواب آلود .
خانه ها با روشنایی های رویایی.. یک به یک در گیر و دار بوسه بدرود .
ناودانها ناله ها سر داده در ظلمت.. در خروش از ضربه های دلکش باران .
می خزد بر سنگفرش کوچه های دور .. نور محوی از پی فانوس شبگردان .
دست زیبایی دری را می گشاید نرم .. می دود در کوچه برق چشم تبداری .
کوچه خاموش است و در ظلمت نمی پیچد .. بانک پای رهروی از پشت دیواری .
باد از ره می رسد عریان و عطر آلود.. خیس باران می کشد تن بر تن دهلیز .
در سکوت خانه می پیچد نفسها شان .. ناله های شوقشان لرزان و وهم انگیز .
چشمها در ظلمت شب خیره بر راه است .. جوی می نالد که آ یا کیست دلدارش .
شا خه ها نجوا کنان در گوش یکد یگر .. ای دریغا در کنا رش نیست دلد ارش.
کوچه تاریک است و در ظلمت نمی پیچد .. بانک پای رهروی از پشت دیواری .
می خزد در آسمان خاطری غمگین .. نرم نرمک ابر دود آلود پنداری .
برکه می خندد فسون چشمش ای افسوس .. وز کدامین لب لبانش بوسه می جوید .
پنجه اش در حلقه موی که می لغزد .. با که در خلوت به مستی قصه می گوید .
تیرگیها را به دنبال چه می کاوم .. پس چرا در انتظارش باز بیدارم .
در دل مردان کدامین مهر جاوید است .. نه دگر هر گز نمی آید به دیداری .
پیکری گم می شود در ظلمت دهلیز .. با د در را با صدایی خشک می بندد .
مرده ای گویی درون حفره گوری .. بر امیدی سست و بی بنیاد می خندد .
فروغ فرخزاد

روزی دوستی از من پرسید : آیا احمق تر از خر دیده ای ؟ گفتم آری دو بار احمق تر از خر هم دیده ام، گفت باز گو. گفتم در یک روز بسیار گرم تابستان از یک شهر گرمسیری عبورهمی کردم
مردی را دیدم گاری بر خر بسته و نعلین از پای بدر آورده و برگاری نهاده و پای برهنه عقب گاری پیاده همی رود که اگر من لحظه ای کف پایم را جای پای او می گذاشتم از شدّت گرمای زمین تاول بر می آورد، به خود گفتم این شخص نه یک بار بلکه دو بار احمق تر از خر است. اوّل اینکه مرکبی رهوار دارد وپیاده همی رود، دویم اینکه پای پوشی دارد و پای برهنه طی مسیرکند.

دوستی ازمن سؤالی داشت دوش
گفتمش برگوسراپایم به گوش
گفت آیا خرتر از خر دیده ای
یا که ازاین هر دو بد تر دیده ای
گفتمش دیدم خری گاری کشان
نبود از باری در آن گاری نشان
روز گرمی در رهی بر راه بود
شخص نادانی پی اش همراه بود
گاریش خالی و خر بی بار بود
آنچه بارش بود همان افسار بود
کفش بر گاری نهاده نیم روز
آدم احمق به گرمای تموز
بود او اندر پی گاری دوان
پای لت همچون گروه ابلهان
گفتمش این شخص ازخرخرترست
بلکه از خرتر بسی افزونتر
کفش بر گاری نهاده می رود
مرکبی دارد پیاده می رود

محمد حسن لقمانی بهابادی

لحظاتی نیازمند روحیه ایم
شاید شوخی باشه
روحیه دادن به
شور جمعمون
حسین آقا دوستت داریم.

...´´´´´´´´´´´,;****,´´´´
´´´´´´´´´´´´,*¨¨,“¨¨*,´´´
´´´´´´´´´´´,**¨¨¨@“;“;;-…
´´´´´´´´´-,¨**¨¨¨¨“)““-““““
´´´´´´´´//,***¨¨¨¨*
´´´´´´´(,(**/*“¨““¨¨*
´´´´´´((,*/*;);*)¨¨¨¨*
´´´´´((,**)*/**/¨¨¨”¨*
´´´´,(,****.:)*¨¨¨¨¨¨*
´´´((,*****)¨¨¨¨¨¨¨*
´´,(,***/*)¨*¨¨¨¨,¨*
´´,***/*)¨*¨¨,¨*
´)*/*)*)*¨¨*
/**)**¨¨“\\)\\)
*/*¨¨¨¨,...)!))!).....,(
“,¨¨¨¨_)--“--“------/_.



آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست

حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست

دیگر دلم هوای سرودن نمی کند

تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست

سربسته ماند بغض گره خورده در دلم

آن گریه های عقده گشا در گلو شکست

ای داد، کس به داغ دل باغ، دل نداد

ای وای، های های عزا در گلو شکست

آن روزها ی خوب که دیدیم، خواب بود

خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست

« بادا » مباد گشت و « مبادا »‌ به باد رفت

« آیا » ز یاد رفت و « چرا » در گلو شکست

فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند

نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست

تا آمدم که با تو خداحافظی کنم

بغضم امان نداد و خدا...در گلو شکست...

(قیصر امین پور)




_____████ ____________
_____██████ ___________
____████████__________ ▌
___███____███_________ █
___██_______██__________▌
__███________█__________▌
__▌●█________█_________█
__███_______ █_________█
___██_______█________██
____________██_______██__▌
____█______██______███_ █
_____▌_____██_____████_█
__________███___█████_█_█
________███__██████__█_█
______███__████____██_█
_____███_█████_████_█
____████_██████_███_█__▌
___████_█ █__███ _█__██_▌
__█████_████_▌_█_███_▌
_█████_██___██___██_█
_█████_███████_███__█__██
_███_▌███___██____██_███
_███_▌█████___███__█__█
_████_▌▌___█__█_██████
__██████_████__▌_████
___█████_____████████
._=--███████████████
_=--=_-████████████
=--_=-_=-█████████

,.-~*´¨¯¨`*•~-.¸,.-~*´¨¯¨`*•~- .*´¨¯¨`*•~-.¸,.-~* ¯´¨ ¨`*•~-
*•~-.¸,.-~*´¨¯¨`*•~-.¸,.-~*´*•~-.¸,.-~* ¯´¨ ¨`*•~-.¸.

حق


پیش از آنکه انسان پا بر زمین بگذارد خدا تکه ای خورشید و پاره ای ابر به او داد و فرمود: ای انسان زندگی کن و بدان در آزمون زندگی این ابر و این خورشید فراوان به کارت می آید.

انسان نفهمید که خدا چه می گوید. پس از خدا خواست تا گره ندانستنش را بار کند.

خداوند گفت: این ابر و این خورشید ابزار کفر و ایمان توست.

زمین من آکنده از حق و باطل است. اگر حق را دیدی خورشیدت را به میان آور تا آشکارش کنی. آنگاه مؤمن خواهی بود.

اما اگر حق را بپوشانی نامت در زمره ی کا فران خواهد بود.

انسان گفت: من جز برای روشنگری به زمین نمی روم و می دانم این ابر هیچ گاه به کارم نخواهد آمد.

...

انسان به دنیا آمد. اما هر گاه حق را پیش روی خود دید چنان هراسید که خورشید از دستش افتاد. حق دشوار بود و ناگوار. حق سخت و سنگین بود. انسان حق را تاب نیاورد. پس هر بار که با حقی رو به رو شد آن را پوشاند تا زیستنش را آسان کند.

فرشته ها می گریستند و می گفتند: حق را نپوشان. این کفر است. اما انسان هزاران سال بود که صدای هیچ فرشته ای را نمی شنید. انسان کفران کرد و کفر ورزید و جهان را ابرهای کفر او پوشاند.

...

انسان به نزد خدا باز خواهد گشت. اما روز واپسین او یوم الحسره نام دارد...

و خدا خواهد گفت: قسم به زمان که زیان کردی.

حق نام دیگر من بود ...

وقتی که قلب هایمان کوچکتر از غصه هایمان میشود :
وقتی که نمی توانیم اشک هایمان را پشت پلک ها یمان
مخفی کنیم و بغض هایمان پشت سر هم میشکند :
وقتی احساس میکنیم بد بختیها بیشتر از سهم مان است
و رنج ها بیشتر از صبرمان :
وقتی امیدها ته میکشد و انتظار ها به سر نمی رسد:
وقتی طاقتمان تمام میشود وتحمل هیچ :
آن وقت است که مطمئنیم که به تو احتیاج داریم و مطمئنیم
که تو فقط تویی که کمک مان میکنی :
آن وقت است که تو را صدا میکنیم و تو را میخوانیم :
آن وقت است است که تو را آه میکشیم . تو را گریه میکنیم
و تورا نفس میکشیم :
وقتی تو جواب میدهی دانه دانه اشک هایمان را پاک میکنی
و یکی یکی غصه ها را از دلمان بر میداری :
گره تک تک بغض هایمان را باز میکنی و دل شکسته مان را بند
میزنی :
سنگینی ها را بر میداری و جایش سبکی میگذاری و راحتی :

بیشتر از تلاشمان خوشبختی میدهی و بیشتر از حجم لب هایمان لبخند:
خواب هایمان را تعبیر میکنی و دعا هایمان را مستجاب :
آرزوهایمان را بر آورده میکنی . قهر ها را آشتی میدهی و
سختها را آسان تلخ ها را شیرین میکنی :
و درد ها را درمان :
نا امیدیها همه امید میشوند و سیاهی ها سفید سفید :
با آرزوی شفای همه مریض ها بخصوص شفای عاجل
برای عموی عزیزم بزرگ خاندان مرادی آقای نعمت الله
مرادی از همه شما هم ولایتی های عزیز برای سلامتی ایشان
التماس ودعا دارم :

درود بر همولایتی ها

خبرهای جدیدی از هم سایتی ها دارم :

آقای حسن زاهدی رفته زرشک بچینه ولی مقدارش چون کم بوده وقول داده بود برای بچه ها بیاره ،خجالت می کشه بیاد تو سایت . بابا جان زرشک نخواستیم ، دوباره بیا

شاعر سایت هم بخاطر هوای تهران ، استعداد شعریش آلوده شده ورو آورده به
لهجه شمرونی وسخودی که باز هم دستش درد نکنه ، صحنه را خالی نکرده

عباس آقا هم از بس به طبل اتحاد محکم کوبید وکسی نشنید ،پوست طبل پاره
شده و بیخال شده و شعر نو هم نمیگه

آقای محمد سعیدی هم سایت رو راه اندازی کرد ویه عده را سرگرم کرد و برای خودش خسته کننده شد . « تموم این حرفها بهانست ‍» کاری را که شروع کردی
تا آخر ش باید باشی . می خواستی شروع نکنی .

سرکار خانم ناهید سعیدی « تنها خانم فعال سایت » هم تمام وقتش رو داره صرف پختن اشکنه و کال جوش وشولی میکنه و میگه وقت ندارم ، قدیم ها خانم ها بجز پخت و پز هزارتا کار دیگه هم انجام می دادند ،پس بهانه شما هم قابل قبول نیست .

آقای غلامحسین حسینی هم فقط سفارش انواع غذاهای محلی را به خانمش میده و از بس شولی خورده حال نوشتن نداره ، آقا جان گاهی هم حاضری بخور هم سرحال میشی و وقت خانواده را هم کمتر میگیری .

عکاس سایت هم دوربینش را کم کرده و دیگه قصد خرید هم نداره.

آقای حسین امینی هم چون بنده مدتی غایب بودم ، نمی تونسته به کسی گیر بده پس دلیلی ندیده حاضری بزنه « آقا بیا گیر دادنت هم قشنگه »

آقای حسین مرادی هم چون قیمت کیلومتراژ بالا رفته دیگه از قطار پیاده نمیشه « آقا جان ارث خورها می خورن و.......پس بیا

آقای رضا امینی هم از داستان کوزه آب که بگذریم بدکی نبوده

آقای محسن مرادی هم جو شورا گرفته و دیگه هم اطلاع رسانی عملکرد شورا
را نمیده « آقا جان ما عادت داریم ، کاری برامون انجام ندید ،خجالت نکش ،بیا

بقیه افراد بمونه برای بعد ، چون حالش رو ندارم بیشر از این گیر بدم .شرمنده

عشق را با پنج و با شش کار نیست
مقصد او جز که جذب یار نیست
.باید خوشحال بود
وتحسین کرد
شجاعت دوستانی رو که
برطبل
بیا بیا که مرا با توماجرایی هست
میزنن
جیگرمیخواد
زبان گشودن
درسرمایی که
ابری شده تاریک چون دیوار
ایستاده پیش چشمانمون
نفس کین است
پس دیگر چه داریم چشم...

ازپس
آرزوهایی دراز
به رسانه روستا رسیدیم
با
کمترین هزینه
و
بیشترین عشق

عشق اسطرلاب اسرار خداست

کم نگرفتند
دوستانی که اسم ازشون آوردی
توقع بیش از این دارن،
اما...

یه کشوری هست
که
میگن
پیشرو در
فرهنگ
مردمش خودشونو
مدیون
بالاسِکه
ایستگاهچی
کافه
قهوه خونه
و
پاتوق میدونن
فرهنگ ما گوشه گیره
از گوشه تا وسط یکی دو نسل راه
اونا که حوصله دارن می مونن
کم حوصله ها به نمیشه میخزن
نمیشه نمیشه چه کنم این...یادش بخیر

گفت وگو همراه نقد
و
نَگُرخیدن آغاز راه
تا آغاز
اونها که می مونن
نباید دنبال هندونه باشن
مواظب پشت پا باشیم
اونوقت
شاید
از رکود بدر نریم
جواب سکوت صدای بلنده
جواب شجاعت جایزه
درود بر صداهای بلند روستا
دم آقا رضا امینی وآقا محمد رضا مرادی گرم
درود بر دوستانی که با ظرف گفت وگو
باز خواهند گشت

شش جهت است این وطن قبله در او یکی مجو
بی وطنی است قبله گه
در عدم آشیانه کن

محمد آقای سعیدی عزیز
مجبورمون کردی دویست برگ املا بنویسیم کسی نمیدونست...
که این دریا چه موجی خون فشان دارد
قدیما غلطامونو میگرفتی


آلودمون کردی و....
میزاشتی بدون ایران رادیاتور ادامه بدیم
راستی
وایبرروستا درست کنی
چابکه و کارا



آخرشب همشو پاک کنیم مونده کاراشو
در صفحه وایبرچی نگه داریم
یک سیصدو پنجاهم از این خانه...

خیز کلاه کج بنه
وز همه دام ها بجه
بر رخ روح بوسه ده
زلف نشاط شانه کن
.................................
{اشعار از و اخوان} مولانا