درود بر جناب مرادی و افکار نیکش.

از احوالات خویش که آگاهم حقیقت حس اش نیست و گرنه هیچکدام از ما با هورا نیامدیم که با هُو برویم و فکر نکنم کسی جرات زمزمه کردن این کلمه دو حرفی را داشته باشد چون همه به نادانی و کوته فکریش پی خواهند برد .

در ضمن عزیزانی که طرح و ایده اولیه سایت فسخود را پایه ریزی کرده اند اینقدر با ظرفیت و بی ادعا و بی تکبرند که توانستند همه را مجذوب و شیفته خود ساخته و از همه مهم تر در گام نخست چون هدفشان همدلی و در فکر تاسیس امپراتوری نبودند، خود باعث شد من و شما و دیگر فسخودیها این سایت را از خود دانسته و آن را سایت رسمی روستایمان قلمداد و به جهانیان معرفی نمائیم.

تاکنون تمام مخارج و هزینه هائی که جهت راه اندازی و تداوم که عامل جاودانگی سایت شده و وظیفه ما نیز بوده را بعید می دانم کسی جز سایت بان عزیز پرداخته باشد ضمن اینکه هزاران ساعت از وقتش را صرف کرده تا ما از بهترین امکانات و کیفیت نرم افزاری بر خوردار باشیم.

و دیدیم که عده ای از سر نادانی و شاید حسادت تا مدت زمانی از نوع نرم افزار قرار داده شده در سایت جهت دانلود و بروز نبودن مطالب و...... خواستند باعث دلسردی و ناتمام ماندن ایده و هدف سایت بان شوند ولی ایشان با تواضع و درایت و چون با تشویق انها شروع به این کار نکرده بود که با ضد تشویقشان ناتمام رهایش کند وآنها را مایوس نمود.

(ایکاش افکار قشنگ عباس آفا در وجود ما نیز جوانه بزند ). دوستدار مهربانیهایت پهر خاله، کلد بنازون

رو به رو
......................................
شاید به چشم نیاد که چه پیشرفتی کردیم
باید اعتراف کرد که نقطه ضعف رو شناختیم وهر بار که میاد چیره بشه ضعیف تر میشه (تفرقه)
واتحاد و یکی شدن حول اصلاح بیدار تر و هرکس به طریقی اما به سمت کانون ( فسخود)

با گذشته قابل مقایسه نیست دوسال گفتگو نقد اختلاف نظروانتخابات و...
نه اینکه باعث دوری نشد بلکه باعث نوعی شناخت مختصر از افکار عمومی گردید

فهمیدیم که بُرد و باخت چیزی رو ثابت نمی کنه بلکه حرف و عمل رصد میشه و فکرشده بیان کردیم
به صورت مطلق همه در یک بسته قرار میگرفتیم در گذشته (قبل از سایت)

هر چه جلوتر اومدیم شناسنامه های بیشتری روی میز قرار گرفت و پس زد طایفه بازی رو
وهر فرد متوجه سهمش شد واون این که یکی از آماره نه بیشتر
و خود برتر بینی را با جمع محور بینی جا به جا کردیم وخرد جمعی شد اسطوره

متوجه شدیم که لنگش کن رو ( فیلا) هم میخواد حذف کنه چه برسه به ما
کارلحظاتی سخت میشه اما
چون همه امور نسبیه ومطلق نیست بعد از مدتی
ندایی از درون تشویق ودستور به ادامه میده

دوره کف وهیجان رو پشت سر گذاشتیم
وبه مکتوب توجه کردیم وتفنن و پشت پا رو در خیال رها کردیم وبر واقعیت تمرکز

در سایت سکوت رو یک خطر حس کردیم وشکستیم
چون نهالی که سالها نگرفته بود
رشدش دیده میشه وهر فرد خود را موظف به ترو خشک کردن دید

ازسطح گذشتیم
سفر به عمق مثل روز اول هفته است که بدن مقاومت میکنه
وبعد عادت ودست از مقاومت بر میداره
البته از همراهی کمتری هم بر خورداره اما مگر راه دیگه ای هست

سری که درد نمی کنه دستمال نمی بنده هر روز در ذهن تکرار میشه وباعث ناامیدی
باید پرسید که اونهایی که امروز نیستن وبه طور کامل از این فرضیه پیروی کردن کدوم راه روباز کردن
البته هر کار اصلاحی اون هم در این شرایط که اولویت مشخصی وجود نداره حوصله میخواد

اونهایی که بعضی وقتها از پیشرفت کشورشون نمونه ارائه می کنیم
در مجامع عمومی راجع به آفتاب ومهتاب حرف نمی زنن راجع به مشکلات وراه حل ها و...
شاید سخود بهونه باشه ولی واقعیت همینه خوب یا بد
هرگز جدا جدا درمان نمی شود

تو مترو می شینی نیم ساعت رو دررو ولی هیچ
سایت نیز روزای کفی پُر مخاطبه
و خماری بعد از کف و روح درد روحی

شاید کلاس سوم از کنایه وایما واشاره کف کم بشه
چون دیدیم که بدترین هیجانها هم عمرشون کوتاه
وکمترین محبتها طولانی

اختلاف نظر نقد وانتقاد نشون دهنده یک جمع پویاست
اما سرک کشیدن به خصوصیات نشانه تنگی قافیه
جامعه ی همه آشنا آهسته و پیوسته همه محترمند

این روزا آبادی خواهاه بیشتر دیده میشه و نزدیک انتخابات (کاندید)
انتخابات شلوغ میشه وگیج میره سر
اسم آبادی خواهان رواین روزا یادداشت کنید

راستی تحولی که شمس الواعظین در روزنامه نگاری پدید آورد رو میشه
با تحولی که سعیدی وحسینی در فسخود پدید آوردند برابر دونست
مهرماه روزنامش میاد

مطمئناً آیندگان از سعیدی ها به نیکی یاد خواهند کرد پیروز باشید: حمیدرضا مرادی فسخودی

قفل ها درهم شکن
ذهن را جارو,رسوب
ناتوان فرسوده خشک
برکنو
کن زیرو رو
بر قلم بر دست و
با دل
گفت و گو
کو به کو
منزل به منزل
رو به رو
رو به رو

خرامان و سبك دل، راه گشاده را در پيش مي گيرم.
آزاد و تندرستم و جهان در برابر من است.
جاده دراز قهوه اي رنگ پيش پاي من است و هر جا كه بخواهم مي رود.
از اين پس در طلب نيك بختي نخواهم بود، من خود نيك بختي ام.
از اين پس ديگر زاري نخواهم كرد. درنگ نخواهم كرد و نيازي نخواهم داشت.
من كه به شكايت هاي درون سراها و كتابخانه ها و انتقادهاي شكوه آميز پشت پا زده ام، نيرومند و خوشنود راه گشاده را درمي نوردم.
زمين مرا بس است
اختران را نزديكتر نمي خواهم
مي دانم كه جاي شايسته شان همانجاست كه هستند
مي دانم كه براي آنان كه وابسته به آنهايند، بسنده اند

اي هوايي كه به من نفس سخن گفتن را ارزاني مي داري
اي اشيايي كه معاني مرا از پراكندگي مي رهانيد و به آنها شكل مي دهيد.
اي نوري كه مرا و همه چيز را در باران هاي لطيف و يكنواخت خود مي پيچي،
اي كوره راه هايي كه در پستي هاي نامنظم كنار جاده پديد آمده ايد!
باور دارم كه هستي هاي ناديده در وجود شما نهفته است و در چشم من بسي گرامي هستند.
والت ويتمن،


.............(د)...........

در مسیرم
از دلِ سیاه‌بیشه

کلمه می‌پاشم

تا راه بازگشتم را
پیدا کنم.